انتقام به سبک ویرى
 |
|
|
باز هم یک اتفاق غم انگیز دیگر. غم انگیزتر از تمام آنچه تاکنون روى داده. غم انگیزتر از آن عصر بارانى که رونالدو چمدان هایش را بست و رفت و غم انگیزتر از دست دادن اسکودتو درست در آخرین لحظه.
سه شنبه بعدازظهر یکى از بدترین و تلخ ترین عصرهاى هواداران اینتر بود. در طول هفته گذشته آنها هر کارى کردند تا مانع به وقوع پیوستن این اتفاق شوند. هر کارى کردند تا ذهن ها منحرف شود. از شایعه پراکنى تا تجمع در مقابل دفتر تیم محبوبشان، اما بالاخره آن کابوس لعنتى به وقوع پیوست و دردناک ترین خبر ممکن منتشر شد. جمله «بوبو ویرى به میلان پیوست» بدترین خبر براى هر اینترى بود. یکبار دیگر پسرعموهاى همشهرى زهر خود را بر پیکر تیم محبوبشان وارد کردند. چطور ممکن است، حتى تصور بوبو، همان مهاجم خوش چهره و خوش استیل دوست داشتنى با پیراهن روسونرى منفور، اما چاره اى نیست. چاره اى نیست جز اینکه فصل آینده، بوبو را با پیراهن قرمز و مشکى ببینند. آنهایى که همیشه از گلزنى هاى بوبو در دربى ها اشک شوق ریختند، حالا باز هم خواهند گریست اما این بار این اشک حسرت است که از چشم ها جارى مى شود. شاید تقصیر خودشان است، شاید این بهاى تمام بى احترامى ها و بى تفاوتى هایى است که فصل پیش نثار بوبو کردند. شاید ویرى انتقام گرفت و آن هم به بدترین شکل ممکن. تیم هاى بزرگى خواهان ویرى بودند، چلسى، یووه، تاتنهام و خیلى هاى دیگر اما ویرى، میلان را برگزید. شاید این نزدیک ترین انتخاب براى ویرى بود که علاقه خاصى به خانه اش در میلان داشت. اما مگر این اولین بارى است که بوبو نقل مکان مى کند؟ او که عادت دارد با چمدان هاى بسته زندگى کند. اما بوبو عطش قهرمانى دارد و مى داند این هدف در میلان دست یافتنى تر است. حالا این هواداران روسونرى هستند که گل هاى او را در دربى تصور مى کنند. بوبو قبل از پیوستن به میلان ۱۰ بار تیم خود را تعویض کرده بود و به طور میانگین هر سال یک تیم جدید را امتحان کرده است. او فرزند یک پدر ایتالیایى و مادر فرانسوى است که فاصله ۴ سالگى تا ۱۴ سالگى را در استرالیا سپرى کرده و تا ۱۷ سالگى هرگز فوتبال بازى نکرده بود. ورزش مورد علاقه بوبو در تمام این سال ها راگبى بود. ورزشى که هیچ جایگاهى در کشور پدرى اش نداشت اما یک روز تصمیم گرفت به تیم جوانان تورین برود و از اینجا بود که سرنوشت فوتبالى بوبو ویرى رقم خورد. پراتو، راونا، ونتزیا، آتالانتا، یوونتوس، اتلتیکومادرید، لاتزیو و ۶ فصل اینتر سایر تیم هایى بودند که بوبو با پیراهن آنها افتخارات فوتبالى خود را رقم زد و به رکورد ۱۳۱ گل در سرى A دست یافت. او در لیگ اسپانیا ۲۴ گل و در سرى B نیز ۲۵ گل به نام خود ثبت کرده است. این اولین بارى نیست که هواداران نرآتزورى جدایى یکى از ستاره ها و پیوستن او به رقیب میلانى را تجربه مى کنند.
سیدورف، پیرلو، بروکى، سیمیچ سایر اینترى هایى بودند که سرنوشتى همچون بوبو داشتند. اما درد رفتن بوبو مثل درد جدایى پپینو مه آتزا بود. او هم روزگارى به اینتر پشت کرد و رهسپار خانه پسرعموها شد. سخنگوى میلان در لحظه اعلام خبر پیوستن بوبو گفت: «میلان آینده ورزشى یک ستاره دیگر را خرید. قرارداد بین میلان و ویرى تا پایان ژوئن ۲۰۰۷ اعتبار خواهد داشت. توضیح چگونگى رسیدن به تفاهم کار دشوارى است فقط مى توانم بگویم از این قرارداد خوشحالیم.» میلانى ها ترسى از هواداران دو آتشه اینتر ندارند: «این اولین بار نیست که چنین اتفاقى روى مى دهد. ما در مورد مه آتزا نیز چنین چیزى را تجربه کردیم.»
در این شرایط قطعاً اینتر وضعیت آرامى ندارد. جاچینتو فاکتى مدیر نرآتزورى به عنوان اولین واکنش اینتر به این انتقال به خبرنگار گاتزتا گفت: «در یک لحظه باشگاه تصمیم گرفت ویرى را آزاد کند. از آن لحظه به بعد او در انتخاب خود آزاد بود. براى ما تصمیم مهم، رسیدن به تفاهم براى آزاد کردن او بود و پس از آن دیگر اینتر نمى توانست مانع رفتن او به میلان شود.»
آیا ممکن است این نوعى انتقام باشد، فاکتى در پاسخ به این سؤال مى گوید: «این انتخاب من نیست که درباره آن توضیح بدهم. باشگاه هاى بزرگى که او بتواند در آنها بازى کند زیاد نبود و ما مى دانیم او آرزوى حضور در جام جهانى را دارد و با این تیم شاید به هدف اش برسد.»
با رفتن ویرى به میلان ممکن است در شرایط انتقال جیلاردینو تغییرى ایجاد شود: «شرایط تغییر نکرد. براى جیلاردینو پیشنهادهاى بزرگى هست چه داخل ایتالیا و چه خارج از آن. ما همچنان تلاش مى کنیم هر چند به اطراف هم توجه داریم. حتماً یک بازیکن بزرگ به اینتر مى آید. اما نمى گویم که او جیلاردینو است.»
همه نسبت به این انتقال واکنش نشان دادند از اینتر و هواداران آن تا میلان و بازیکنان اش. تنها کسى که همچنان ساکت است بوبو ویرى است. او دیروز به هیچ تماسى پاسخ نگفت و فقط در گفت وگویى تلفنى به آدریانو گالیانى مدیر میلان گفت: «خوشحالم.»
روز ۱۲ ژوئن بوبو اولین تولد خود نزد میلانى ها را جشن خواهد گرفت و قطعاً در آن لحظه آرزویى جز بازگشت به روزهاى طلایى نخواهد داشت.
سه شنبه بعدازظهر یکى از بدترین و تلخ ترین عصرهاى هواداران اینتر بود. در طول هفته گذشته آنها هر کارى کردند تا مانع به وقوع پیوستن این اتفاق شوند. هر کارى کردند تا ذهن ها منحرف شود. از شایعه پراکنى تا تجمع در مقابل دفتر تیم محبوبشان، اما بالاخره آن کابوس لعنتى به وقوع پیوست و دردناک ترین خبر ممکن منتشر شد. جمله «بوبو ویرى به میلان پیوست» بدترین خبر براى هر اینترى بود. یکبار دیگر پسرعموهاى همشهرى زهر خود را بر پیکر تیم محبوبشان وارد کردند. چطور ممکن است، حتى تصور بوبو، همان مهاجم خوش چهره و خوش استیل دوست داشتنى با پیراهن روسونرى منفور، اما چاره اى نیست. چاره اى نیست جز اینکه فصل آینده، بوبو را با پیراهن قرمز و مشکى ببینند. آنهایى که همیشه از گلزنى هاى بوبو در دربى ها اشک شوق ریختند، حالا باز هم خواهند گریست اما این بار این اشک حسرت است که از چشم ها جارى مى شود. شاید تقصیر خودشان است، شاید این بهاى تمام بى احترامى ها و بى تفاوتى هایى است که فصل پیش نثار بوبو کردند. شاید ویرى انتقام گرفت و آن هم به بدترین شکل ممکن. تیم هاى بزرگى خواهان ویرى بودند، چلسى، یووه، تاتنهام و خیلى هاى دیگر اما ویرى، میلان را برگزید. شاید این نزدیک ترین انتخاب براى ویرى بود که علاقه خاصى به خانه اش در میلان داشت. اما مگر این اولین بارى است که بوبو نقل مکان مى کند؟ او که عادت دارد با چمدان هاى بسته زندگى کند. اما بوبو عطش قهرمانى دارد و مى داند این هدف در میلان دست یافتنى تر است. حالا این هواداران روسونرى هستند که گل هاى او را در دربى تصور مى کنند. بوبو قبل از پیوستن به میلان ۱۰ بار تیم خود را تعویض کرده بود و به طور میانگین هر سال یک تیم جدید را امتحان کرده است. او فرزند یک پدر ایتالیایى و مادر فرانسوى است که فاصله ۴ سالگى تا ۱۴ سالگى را در استرالیا سپرى کرده و تا ۱۷ سالگى هرگز فوتبال بازى نکرده بود. ورزش مورد علاقه بوبو در تمام این سال ها راگبى بود. ورزشى که هیچ جایگاهى در کشور پدرى اش نداشت اما یک روز تصمیم گرفت به تیم جوانان تورین برود و از اینجا بود که سرنوشت فوتبالى بوبو ویرى رقم خورد. پراتو، راونا، ونتزیا، آتالانتا، یوونتوس، اتلتیکومادرید، لاتزیو و ۶ فصل اینتر سایر تیم هایى بودند که بوبو با پیراهن آنها افتخارات فوتبالى خود را رقم زد و به رکورد ۱۳۱ گل در سرى A دست یافت. او در لیگ اسپانیا ۲۴ گل و در سرى B نیز ۲۵ گل به نام خود ثبت کرده است. این اولین بارى نیست که هواداران نرآتزورى جدایى یکى از ستاره ها و پیوستن او به رقیب میلانى را تجربه مى کنند.
سیدورف، پیرلو، بروکى، سیمیچ سایر اینترى هایى بودند که سرنوشتى همچون بوبو داشتند. اما درد رفتن بوبو مثل درد جدایى پپینو مه آتزا بود. او هم روزگارى به اینتر پشت کرد و رهسپار خانه پسرعموها شد. سخنگوى میلان در لحظه اعلام خبر پیوستن بوبو گفت: «میلان آینده ورزشى یک ستاره دیگر را خرید. قرارداد بین میلان و ویرى تا پایان ژوئن ۲۰۰۷ اعتبار خواهد داشت. توضیح چگونگى رسیدن به تفاهم کار دشوارى است فقط مى توانم بگویم از این قرارداد خوشحالیم.» میلانى ها ترسى از هواداران دو آتشه اینتر ندارند: «این اولین بار نیست که چنین اتفاقى روى مى دهد. ما در مورد مه آتزا نیز چنین چیزى را تجربه کردیم.»
در این شرایط قطعاً اینتر وضعیت آرامى ندارد. جاچینتو فاکتى مدیر نرآتزورى به عنوان اولین واکنش اینتر به این انتقال به خبرنگار گاتزتا گفت: «در یک لحظه باشگاه تصمیم گرفت ویرى را آزاد کند. از آن لحظه به بعد او در انتخاب خود آزاد بود. براى ما تصمیم مهم، رسیدن به تفاهم براى آزاد کردن او بود و پس از آن دیگر اینتر نمى توانست مانع رفتن او به میلان شود.»
آیا ممکن است این نوعى انتقام باشد، فاکتى در پاسخ به این سؤال مى گوید: «این انتخاب من نیست که درباره آن توضیح بدهم. باشگاه هاى بزرگى که او بتواند در آنها بازى کند زیاد نبود و ما مى دانیم او آرزوى حضور در جام جهانى را دارد و با این تیم شاید به هدف اش برسد.»
با رفتن ویرى به میلان ممکن است در شرایط انتقال جیلاردینو تغییرى ایجاد شود: «شرایط تغییر نکرد. براى جیلاردینو پیشنهادهاى بزرگى هست چه داخل ایتالیا و چه خارج از آن. ما همچنان تلاش مى کنیم هر چند به اطراف هم توجه داریم. حتماً یک بازیکن بزرگ به اینتر مى آید. اما نمى گویم که او جیلاردینو است.»
همه نسبت به این انتقال واکنش نشان دادند از اینتر و هواداران آن تا میلان و بازیکنان اش. تنها کسى که همچنان ساکت است بوبو ویرى است. او دیروز به هیچ تماسى پاسخ نگفت و فقط در گفت وگویى تلفنى به آدریانو گالیانى مدیر میلان گفت: «خوشحالم.»
روز ۱۲ ژوئن بوبو اولین تولد خود نزد میلانى ها را جشن خواهد گرفت و قطعاً در آن لحظه آرزویى جز بازگشت به روزهاى طلایى نخواهد داشت.
سلام
خبرت درست و عین حقیقت بود ولی این تیکه چیه که وسطش پروندی:((اما بوبو عطش قهرمانى دارد و مى داند این هدف در میلان دست یافتنى تر است)) یعنی که اینتر حالا حالاها قهرمان نمیشه؟ نه؟ یعنی تو واقعا درباره تیم رو به رشد اینتر اینجوری فکر میکنی؟ وقتی که ما تیفوسیها اینجوری درباره تیممون میگیم؛دیگه از بقیه چه انتظاری میتونیم داشته باشیم؟
از شما انتظار نداشتم اقا محسن
وحید خان من که تاون تکه رو نیوردم نویسنده آورده
اینو بدون هیچ کس به اندازه ی من به قهرمانی اینتر فکر نکرده شاید باورت نشه
نظر بالا از طرف منه
میدونستم خوده با مرامتی