نراتزورى . قلمرو جدید فیگو

 

دیگر آن پیراهن سفید، پیراهن همیشگى نبود. دیگر با قدم گذاردن به ورزشگاه صداى تشویق هواداران را نمى شنید، خودش هم باور نمى کرد که دیگر کسى به خاطر او از جاى بر نمى خیزد. دیگر وقتى آن پیراهن سفید را به تن مى کرد باور نمى کرد این همان پیراهنى است که به خاطر آن از ۵ سال سابقه درخشان و پرافتخار و هزاران هوادار کاتالانى چشم پوشیده بود. باورش نمى شد، همان هوادارانى که برنابئو را برایش به بهشتى بى نظیر تبدیل کرده بودند و همان ها که جهنم نوکمپ را برایش قابل تحمل مى کردند حالا دیگر او را نمى دیدند، باورش نمى شد دیگر هیچ کس نبود او را احساس نکند. او هنوز لوییس فیگو بود. بهترین بازیکن اروپا و جهان. اما دیگر کسى حتى به نیمکت نشینى هاى پیاپى اش توجه نمى کرد. خودش هم باور نداشت دوران پرافتخار اسپانیا برایش تمام شده باشد. اما این اتفاق افتاده بود. چه لوییس فیگو باور کند چه نکند. اما خودش معتقد بود هنوز همان ستاره یکه تاز است و مرکز زمین هنوز هم جاى تاخت و تاز او است. دیگر خسته شده بود. به هوایى تازه احتیاج داشت به جایى که مثل رئال نیمکت نشین نباشد و بتواند باز هم توانایى هایش را به رخ بکشد. انتخاب سختى بود، هنوز طرفداران زیادى داشت اما بیش از همه به لیورپول، تیم قهرمان اروپا فکر مى کرد و به ایتالیا، مسافرت به سرزمین چکمه اى را از تابستان پیش آغاز کرده بود و مى دانست ایتالیا از همه جا برایش بهتر است. اما هنوز تردید داشت. گذشتن از قهرمان اروپا کار سختى بود. در حالى که اینتر سال ها ست تشنه یک عنوان است. و فیگو بالاخره تصمیم خود را گرفت. بازیکن ۳۲ ساله پرتغالى تصمیم گرفت به جایى برود که تضمین بهترى چه از نظر مالى و چه از نظر فوتبالى به او بدهد و در نهایت ترانزورى را انتخاب کرد. اما گویى جدایى از اسپانیاى محبوب اش چندان هم آسان نیست. لوییس فیگو على رغم پافشارى هاى مسؤولان اینتر تا آخرین لحظه در رئال ماند تا شاید واندرلى لوگزامبورگو را مجاب کند فرصت بیشترى به او بدهد. اما نه دوره او در رئال به پایان رسیده بود. چاره اى نبود جز اینکه چمدان ها را ببندد و رهسپار سرزمین جدیدى شود. آفتاب میلان تفاوت چندانى با آفتاب مادرید ندارد. هواداران هم به همان خونگرمى هواداران اسپانیایى اند با یک تفاوت بزرگ. در سن سیرو همگان منتظر طلوع دوباره ستاره پرتغالى اند. و فیگو بالاخره اینترى شد. قرارداد رسمى و کنفرانس مطبوعاتى روز شنبه برگزار خواهد شد. پس از آن فیگو رسماً بازیکن اینتر خواهد بود. مبلغ نهایى نیز هنوز اعلام نشده اما ظاهراً رییس موراتى بالاخره توانست کاپیتان سابق تیمى ملى پرتغال را قانع کند تا با همان ۵/۳ میلیون یورو در هر فصل پیراهن نرآتزورى را بر تن کند. فیگو آنقدر در تصمیم گیرى تردید کرد که بالاخره و على رغم اصرار مانچینى دو بازى رفت و برگشت مقدماتى لیگ قهرمانان. مقابل شاختار دونتسک را از دست داد. پنجشنبه آخرین فرصت ارایه لیست بازیکنان به یوفا بود، در حالى که حضور فیگو در اینتر در این تاریخ هنوز قطعى نشده بود. اما با این حال حضور او در فینال سوپر کاپ ایتالیا مقابل یووه قطعى خواهد بود. فیگو درباره این قرارداد گفت: «مى روم تا بتوانم کمى بازى کنم» زمان خداحافظى از هواداران که همیشه مشوق من بودند فرا رسیده. شنبه در کنفرانس مطبوعاتى از آنها خداحافظى مى کنم. متأسفانه فرصت نشد از زمین مسابقه  این کار را انجام دهم.» به این ترتیب بازیکن پرتغالى با غلبه بر تمام تردیدهایش پیراهن اینتر را به امید تجربه  افق هاى تازه تر بر تن کرد.