چهارشنبه فهمیدیم که ایتالیا یی ها همگی بر ضد اینترند
این روزنامه های لعنتی ، و باز یک درد سر
گاتازا هم بر علی اینتر گفت !!!
وقتى از ژان ژاک آنو فیلمساز مشهور فرانسوى که در هالیوود فیلم مى سازد سؤال شد فیلم شما کجایى است در پاسخ گفت: «من خودم فرانسوى هستم، تهیه کننده امریکایى، سرمایه گذار انگلیسى و موضوع فیلم جنگ آلمان و روسیه، حالا شما بگویید این فیلم کجایى است؟» فیلمساز فرانسوى با این جمله وجود حد و مرز را در سینما نفى کرد. اما آیا در مورد فوتبال هم چنین چیزى مصداق دارد؟ آیا فوتبال بدون عرق ملى و تعصب مى تواند جذابیت کنونى اش را حفظ کند؟ این سؤالى است که کارشناسان و منتقدان ایتالیایى پس از بازى چهارشنبه شب اینتر مقابل آرتمدیا مدام از خود مى پرسند. و دیدن چهره خوشحال اما در عین حال بدون لبخند هواداران نراتزورى این سؤال را جدى تر مى کند. اینتر در این مسابقه با نتیجه (صفر _ ۴) پیروز شد و با یک بازى درخشان صعود خود را به مرحله بعد قطعى کرد اما در زیر یازده پیراهنى که چهارشنبه شب افتخارآفرین شدند حتى یک قلب ایتالیایى هم نمى تپید.
ترکیب یازده نفره اصلى اینتر در این مسابقه متشکل از یازده بازیکن خارجى بود و این اصلاً به مذاق هواداران و روزنامه هاى ایتالیایى خوش نیامد. روزنامه محلى پادانیا این پیروزى انیتر را «نفرت انگیز» خواند و نوشت: «چهارشنبه شب پایان فوتبال بود. با اینتر تنفرانگیز که یازده بازیکن خارجى پیراهن آن را به تن داشتند.» روزنامه رپوبلیکا هم نوشت: «از برزیل تا نیجریه، این است رنگ اینتر. این اینتر کاملاً بیگانه بود و توپ ایتالیایى در این زمین غریب بود.» این روزنامه در ادامه با لحن تندترى مى نویسد: « فوتبال یعنى اتحاد، یعنى عشق، یعنى افتخار به اینکه جزوى از افتخار تیم ملى هستى، یعنى جزیى از یک گروه بودن اما اینتر این را مى داند چون در این تیم مجموعه اى از زبان ها، رنگ ها، سنت ها و مکاتب مختلف فوتبال به میدان رفت، بدون هیچ نشان ایتالیایى، یازده بازیکن خارجى در ترکیب اصلى به این معنى است که بازیکن ایتالیایى خوب در این سرزمین که شایستگى پوشیدن این پیراهن را داشته باشد وجود ندارد.» روزنامه پادانیا براى اعتراض، تیم اتلتیکو بیلبائو را به عنوان مثال مى آورد: «در این تیم تنها کسانى بازى مى کنند که قلبشان براى ملت باسک بتپد و به افتخار آفرینى براى این تیم فکر کند. آنها یک اسطوره دارند که تاریخ پرافتخار اسپانیایى نامیده مى شود. آنها قلبى دارند که تنها براى افتخار ملى مى تپد و این بزرگترین کمبود فوتبال ما است.»
روزنامه گاتزتا هم على رغم اینکه همیشه موضعى جانبدارانه در مقابل اینتر دارد این بار لب به انتقاد مى گشاید و با حمله به رییس موراتى مى نویسد: «وقتى صاحب نفتى اینتر آنقدر پول دارد که به راحتى ۱۵۰ میلیون براى خرید بازیکن خرج مى کند و واهمه اى از اینکه این مبلغ به ۲۰۰ و ۲۲۰ میلیون یورو هم برسد ندارد، دیگر چه مى توان گفت از مردى که به راحتى حاضر مى شود تنها به دلیل منافع اقتصادى به زبان چینى روى پیراهن پرافتخار اینتر تبلیغ بنویسد. چه توقعى مى توان داشت؟» موراتى و تیم اش باز هم زیر سؤال هستند و باز هم اینتر با یک بحران جدید روبرو شده. وقتى از روبرتو مانچینى سرمربى اینتر درباره این ترکیب کاملاً خارجى سؤال مى شود مى گوید: «یازده بازیکن خارجى؟ این نکته اى است که الان متوجه آن شدم براى من همه آنها بازیکن اینتر هستند و بازیکنان همه با هم برابرند. و بعد بهتر است این حرف ها را کنار بگذاریم. بهتر است از این دید به قضیه نگاه کنیم که این مى تواند یک حرکت ضدنژاد پرستى باشد براى اینکه بگوییم همه ما برابریم.»